9 stycznia 1944 roku w Warszawie zawiązano Radę Jedności Narodowej. Rada była organem Polskiego Państwa Podziemnego, politycznym reprezentantem Armii Krajowej. Jej zawiązanie było odpowiedzią na powstanie komunistycznej Krajowej Rady Narodowej, nieuwzględniającej najważniejszych krajowych stronnictw politycznych.
W skład Rady Jedności Narodowej weszli przedstawiciele Polskiej Partii Socjalistycznej, Stronnictwa Ludowego, Stronnictwa Pracy i Stronnictwa Narodowego, a także duchowieństwo. Z czasem dołączyły też inne organizacje, w tym chłopskie i spółdzielcze. Na czele RJN stanął Kazimierz Pużak „Bazyli”.
Rada nie spełniła pokładanych w niej nadziei. Nie zdołała przyciągnąć wystarczającej uwagi ani wewnątrz kraju, ani na arenie międzynarodowej. W marcu 1945 roku część członków RJN zostało aresztowanych przez NKWD a następnie osądzona w tzw. procesie szesnastu w Moskwie. W sierpniu 1945 roku Rada ogłosiła Testament Polski Walczącej i zakończyła działalność.
