Sprawy nieledwie ostateczne

Ewangeliczne „niech mowa wasza będzie tak, tak, nie, nie” straciło

na obowiązującym znaczeniu po dokumencie papieskim „Amoris Laetitia”. 

Krajowe episkopaty mogą wybierać: „ tak albo nie” w kwestii udzielania lub 

odmawiania Komunii św. osobom rozwiedzionym, a może nawet  - w konsekwencji – udzielania im powtórnych ślubów.

Powodem tego jest szerząca się w świecie demoralizacja, upadek wiary i drastyczny spadek jej praktykowania, skutkujący na Zachodzie Europy likwidacją parafii i wyprzedażą świątyń na często nieodpowiednie, a nawet niegodne cele.     

Relatywizację nauki Kościoła, opartej na Bożych Przykazaniach i posłannictwie   

Chrystusa, tłumaczy się miłosierdziem w stosunku do „wierzących i żyjących inaczej”, ale i względami praktycznymi: Kościół nie może pozostać bez wiernych i bez ich ofiar.  

    Kilku wybitnych kardynałów oraz kilkudziesięciu uczonych i publicystów

zwróciło się do Ojca Świętego Franciszka, prosząc o wyjaśnienie wątpliwości dotyczących treści „ Amoris Laetitia”.  Odpowiedzi nie było, ale czy można się dziwić? Dokument został tak pomyślany, aby każdy mógł nadać mu taką wymowę, jaka mu odpowiada: jeden biskup wybrać dopuszczanie rozwiedzionych do Sakramentów, a inny – nieustępliwe trwanie przy Ewangelii.    

I tak się stało: pierwszą drogę wybrali Niemcy, drugą Polska. Światowe lewactwo, uradowane z takiej sytuacji, znalazło zaraz stosowne określenia, dzieląc Kościół na „światły i postępowy” oraz „konserwatywny”, a także  głosząc -  nie bezpodstawnie – „kryzys w Kościele”.

    Nie ma co ukrywać, że i w Polsce pomimo zdecydowanego wyboru tradycyjnej opcji, mamy duchownych sprzyjających liberalnej lewicy, a zatem również skłonnych do „światłego postępu”. Co będzie dalej? Niepokoi to katolików wierzących i praktykujących, bo innym pewnie jest  

wszystko jedno. Miejmy nadzieję, że w dotychczasowym porządku religijnym zdołamy dotrwać, zanim świat się skończy.

                                                                     Zbigniew Żmigrodzki