To było kolejne – po „Kulturze” – przedsięwzięcie Jerzego Giedroycia. „Naszym zadaniem będzie szukanie obiektywnej prawdy, a nie przykrawanie faktów do jakiejkolwiek koncepcji politycznej czy historiozoficznej” – napisał we wstępie „książę emigrantów”.
Pismo ukazywało się przez blisko 50 lat – aż do 2010 roku. Opublikowano 171 numerów. Skupiano się na druku pamiętników, wspomnień, dokumentów i opracowań nt. najnowszej historii Polski.
„Zeszyty Historyczne” pozwalały pisać o polskiej historii bez ingerencji PRL-owskiej cenzury i ideologicznych ograniczeń. Przez lata na łamach „Zeszytów Historycznych” zaistniało około tysiąca nazwisk, w tym także przedruki tekstów postaci historycznych: Romana Dmowskiego, Ignacego Paderewskiego, Józefa Piłsudskiego, Józefa Becka itd. Część autorów publikowała pod pseudonimami.
Wkład emigracyjnego periodyku w polską historiografię w 2009 roku docenił Instytut Pamięci Narodowej przyznając redakcji nagrodę Kustosza Pamięci Narodowej.
„Zeszyty Historyczne” z oczywistych względów nie miały w PRL dobrej prasy. W 1979 roku wydana została np. praca „Wybrane problemy antykomunistycznej działalności Instytutu Literackiego w Paryżu na przykładzie Zeszytów Historycznych”.
Ostatni numer Zeszytów ukazał się w 2010 roku. Henryk Giedroyć, brat Jerzego Giedroycia, uznał, że pismo spełniło swoją funkcję.
