Warszawiacy znów zaśpiewali (nie)zakazane piosenki na placu Piłsudskiego

Koncert „Warszawiacy śpiewają (nie)zakazane piosenki” powrócił na warszawski plac Piłsudskiego po prawie dwóch latach nieobecności.

Wśród tłumu rozśpiewanych warszawiaków obecni byli prezydent Andrzej Duda oraz premier Mateusz Morawiecki. W koncercie uczestniczyli powstańcy warszawscy m.in. Jakub Nowakowski „Tomek”, Zofia Czekalska „Sosenka”, którzy zostali przywitani przez zgromadzonych okrzykiem: „Cześć i chwała bohaterom”.

Uczestnikom koncertu rozdano śpiewniki, w których były słowa powstańczych piosenek. Na placu zostały ustawione telebimy, na których także wyświetlano teksty piosenek.

Tematem przewodnim wydarzenia była wojenna przyjaźń – uczucie, które pozwalało przeżyć tamten trudny czas i często stawało się więzią na całe życie.

O swoich przyjaźniach opowiedzieli uczestnicy Powstania, a w ich opowieści zostały wplecione archiwalne zdjęcia pokazujące prywatność powstańców.

„To jest coś, co się chyba w żadnej armii nie zdarzyło – te przyjaźnie, które się zawiązywały w Powstaniu, to zrozumienie wzajemne wynikające z tego, że byliśmy bardzo młodzi, byliśmy nastolatkami. To jest taki czas, kiedy ideały są ważniejsze od życia. Kiedy chłopcy i dziewczęta szukają kontaktów, żeby się wzajemnie wspierać” – powiedziała Wanda Traczyk-Stawska „Pączek”.

Włodzimierz Caban „Kajtek” podkreślił, że w jego oddziale nie było podziału na stopnie wojskowe. „Wszyscy z sobą byliśmy na ty. Wszyscy byliśmy jak rodzina” – opowiadał.

„Jak się ma takich kolegów, z którymi zajrzało się śmierci w oczy, to to jest do końca życia” – mówiła Stanisława Orlikowska „Marysia”.

Organizatorem wydarzenia było Muzeum Powstania Warszawskiego.

Wspólne śpiewanie piosenek powstańczych z udziałem orkiestry i chóru pod kierownictwem Jana Stokłosy poprowadził Tomasz Wolny, a za reżyserię widowiska odpowiadał Bolesław Pawica.

Powstanie Warszawskie było największą akcją zbrojną podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. 1 sierpnia 1944 r. do walki stanęło ok. 40-50 tys. powstańców. Planowane na kilka dni trwało ponad dwa miesiące. W czasie walk w Warszawie zginęło ok. 18 tys. powstańców, a 25 tys. zostało rannych. Straty wśród ludności cywilnej były ogromne i wyniosły ok. 180 tys. zabitych. Pozostałych przy życiu mieszkańców Warszawy, ok. 500 tys., wypędzono ze zniszczonego miasta, które po powstaniu Niemcy niemal całkowicie zburzyli. (PAP)

autor: Katarzyna Krzykowska