Epidemia strachu

Znacie to? Pewnie, że znacie! Większy strach włączyć telewizor niż wyjść z domu. Mam dość! Nie wirusa, a mediów, które mają mnie za cymbała. I nie, nie neguję istnienia choroby. Staram się nie polemizować z zaleceniami, bo nie jestem lekarzem. Dezynfekuje ręce, noszę maseczkę, unikam tłumów. Ale na Boga! Nie trzeba mnie straszyć dwadzieścia cztery godziny na dobę!

Dla telewizji informacyjnych obecna epidemia to złoty czas. W ogóle nie trzeba się martwić o temat, bo jest w zasadzie jeden i ten sam od kilku miesięcy. Wystarczy zacząć dzień od podania liczby chorych, poprosić o komentarz wirusologa, przeprowadzić transmisję z konferencji  w ministerstwie zdrowia, którą następnie omówią zaproszeni do studia publicyści. Następnie obowiązkowo należy ponarzekać, że ludzie nie stosują się do zaleceń, zrobić reportaż ukazujący ludzi bez maseczek i znów powrócić do wirusologa, który stwierdzi, że tak z chorobą sobie nie poradzimy. Zawsze znajdzie się również miejsce na debatę polityków apelujących o przestrzeganie  zaleceń, których sami przestrzegają głównie przed kamerą. Potem podsumowanie dnia, a następny zaczynamy tak samo i jakoś się kręci.